เมื่อวานนี้ (14 ตุลาคม พ.ศ.2559) กว่าสี่ชั่วโมงที่ครอบครัวเราร่วมรอส่งพระบรมศพพระราชาผู้เป็นที่รักของเรา ท่ามกลางแดดร้อนและพื้นที่ที่จำกัด เล็กบอกน้องภูมิว่า “อดทนนะลูก เราอาจจะไม่พบใครที่เรารักมากพอที่จะทำอย่างนี้อีกแล้ว” ขอบคุณพระเจ้าที่น้องภูมิอดทนและได้กราบลาในหลวงของเราด้วยกัน (น้องภูริเริ่มโยเยในชั่วโมงที่สาม คุณก๊อกก็เลยต้องพาออกมาด้านนอก)
ตอนเดินกลับ เล็กบอกกับภูมิว่า “ขอบใจนะ ที่อดทนและทำให้แม่ได้อยู่ร่วมส่งในหลวงครั้งสุดท้าย แม่ภูมิใจในตัวภูมิมากๆ เลยนะ” ภูมิยิ้มและพูดว่า “ภูมิก็อยากอยู่ส่งท่านอยู่แล้วแม่ ภูมิก็รักในหลวงเหมือนกัน”
บันทึกของภูมิเกี่ยวกับวันที่ไปรอส่งในหลวง
15 ตุลาคม 2016
(ภาพวาดรถที่ใช้ส่งพระบรมศพ)
ภูมินั่งรอที่แยกอรุณอมรินทร์เพื่อรถคันนี้
ภูมิรอในหลวงรวมเวลา 3 ชั่วโมง (หรือ 3 ครึ่ง หรือไม่ก็ 4, จำไม่ได้!) แต่ภูมิเต็มใจรอเพราะนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ภูมิจะได้รับในหลวง และเป็นเวลาที่ภูมิไม่ควรลืม และก็เป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตภูมิที่ภูมิจะได้เจอในหลวง
พอรถมา ภูมิมองไปรอบๆ เกือบทุกคนร้องไห้ แม่ก็ร้อง ภูมิรู้สึกเสียใจมากเหมือนกัน แต่ยังไง ในหลวงก็ยังอยู่ในดวงใจ
(ภาพท้ายรถที่กำลังแล่นจากไป)
ภูมิอธิบายได้แค่นี้
